Vervolg op: ‘Wat is Advaita Vedanta?’
R: “Op dit punt weet je dat al het weten
objectief is en niets met Zelfrealisatie te maken heeft. Je ontdekt hier de
impasse van het zoeken. Je ontdekt hier dat elke strategie faalt. Klassiek
ontdek je op dit punt het falen van intentie, bereiken, proberen, streven,
motivatie, demotivatie, doelgerichtheid, ordening, prefereren, systematiseren,
zelfmanagement, doen… Metaforisch ontdek
je hier dat ‘met een stap nemen naar de horizon, de horizon tegelijk ook een
stap van je af beweegt’. Klassiek ontdek je hier de valkuil van vermijden en
dat ook de andere kant op kijken of zelfs het wegrennen hier niet werken. One
can't hide in Consciousness... Je ontdekt dat ‘met het wegrennen van de
horizon, de horizon evenredig met je mee beweegt’. Bereiken is hier niet
mogelijk en ontsnappen ook niet. Je zit klassiek muurvast. Klassiek ontdek je
hier zelfs dat ‘met het geduldig afwachten voor de horizon (totdat hopelijk de
Grace neerdaalt), de horizon geduldig met je mee wacht’.
Komt er in deze impasse een
(onvermijdelijke) oprechtheid tot wasdom en raakt deze in bloei, dan kunnen
alle strategieën en vormen van ‘doen’ en ‘zelf’, al het ‘doe-het-zelven’,
uiteindelijk (misschien wel na eeuwen van incarnaties je rondjes aan het rad
van Samsara rondgedraaid te hebben) door het zuiverende hart van Anahata
trekken en raken in Vergetelheid. Anahata betekent immers ‘nog niet aangeraakt’,
‘nog niet kloppend’. Wanneer de levenskracht daadwerkelijk door Anahata trekt,
begint het te kloppen en krijgt het zijn kloppende werking.
Hier gaat Niet-weten over in causale
zelfvergetelheid. Pas wanneer in Niet-weten ‘strategie en dramatisatie’ zijn
doorzien, neergelegd en zijn weggeëbd, begint de functionaliteit
Zelfvergetelheid en het kloppende hart van Anahata hun aanwakkerende werkzaamheid
te krijgen. Alles wordt gezuiverd, ‘uitgegumd’, maar ook wakker geschud. Jezus
zegt hier zoiets als: ‘Kom tot Mij en al je zonden worden vergeven’. De duale
levensstroom van ervaringen trekt door het kloppende hart van Anahata (klop en er
wordt opengedaan) en wordt gezuiverd van zijn gespletenheid. De split, de ‘vi’
van vijnana verdwijnt en Jnana blijft over. De onzuivere levensstroom die door
het zuiverende hart van Anahata trekt, verandert in de gezuiverde levensstroom
van Nahata. Pas wanneer ajnana en vijnana via de opgave en overgave in
Niet-weten tot zelfvergetelheid komen en worden getranscendeerd, ontstaat er
een opgaan in de ruimtelijke Helderheid van Wetendheid en is er wis en
waarachtig sprake van Jnana.
In mijn traditie spreken we van ‘the
transmission of Heart & Space’. Het is vrij zeldzaam dat een zoeker toe is
aan deze Directe ruimtelijke hart-teachings. Via de Advaita Vedanta gaat het
individuele over in het Universele. Op een bepaalde manier kun je zeggen dat je
op dit punt niet alleen genoeg moet hebben van het collectieve bewustzijn, maar
ook van individualiteit (met nog altijd zijn aandachttekort, eigen-‘wijsheid’,
uniekheidstrauma en machtsdrang). De meeste mensen blijven in de split van
vijnana hangen omdat de maatschappij en hun hele omgeving er naar is ingericht
en hen ertoe blijft stimuleren. Je kunt rustig zeggen dat het collectieve- en
individuele-bewustzijn verslaaft zijn geraakt aan deze split en de
verpersoonlijking van het bestaan. De Advaita Vedanta is er voor die zeldzame
diamantjes die het jasje van het individuele zijn ontgroeit, er aan toe zijn om
niet langer rond te dolen in de vijnanische spiegelgangenstelsels en het einde
van de fuik van split-mind bereikt hebben. Op dit punt staat een mens weer open
en is bereid om wis en waarachtig de Nonduale teachings van de Advaita Vedanta
te ontvangen en werkelijk te verstaan.”
Aanwezige: “Soms wordt de Advaita Vedanta
ook wel aangeduid met Jnana Yoga. Kun je iets zeggen over Jnana yoga?”
R: “Vaak wordt Jnana Yoga de yoga van
kennis genoemd. In wezen is Jnana yoga niet de yoga van kennis maar van
Kennendheid (de ruimte van kennen). Jnana yoga is niet de yoga van wereldse
kennis en ook niet van wezenlijke Kennis met een grote K, maar is de Yoga
(Heelheid en heling) van Kennendheid, Wetendheid, Beschikbaarheid,
Tegenwoordigheid... Kennendheid of Wetendheid is de ruimte of de expansie die
zowel ‘weten’ en ‘onwetendheid’, ‘kennen’ als ‘ontkennen’ bevat en omvat.
Als men eraan durft toe te geven, dan
heeft wereldse kennis, maar zelfs ook wezenlijke Kennis, je nog steeds niet
echt gelukkig gemaakt. Als je gevoelig bent en er werkelijk naar durft te
kijken, heeft het je eigenlijk alleen nog maar ongelukkiger gemaakt. Je hebt nu
wel weet van het ‘een en ander’ of ‘weet hoe het zit’, maar je voelt je in al
je gevoeligheid er hierdoor nu juist helemaal afgescheiden van. De
gespletenheid van ‘waarnemer en waargenomene’ is er via kennis alleen maar
groter op geworden. Misschien dat die kennis je oppervlakkig naar je onwetende medemensen
wel een machtig gevoel geeft waardoor je imposanter lijkt, maar ze voedt in
wezen de illusie van waaruit je nog steeds vertrekt. Voor macht en kennis heb
je reflectoren nodig, je wilt dat er iets overdrachtelijks terugkomt, je wilt
toehoring, erkenning, herkenning, aanzien, aandacht… Geluk en Liefde hebben niets nodig. Kennis
maak niet gelukkig, laat staan dat het je vrij maakt.
Wanneer je in een bepaald stadium geen
levende leermeester hebt ontmoet, heeft het vergaren van kennis (wereldse en wezenlijke
kennis) een enorme, haast onoverbrugbare, kloof opgeworpen. Alleen een Jnani
kan zo’n mens nog bereiken en helpen. De overbrugging via een Jnani die
Kennendheid heet, toont je onmiddellijk je Helderheid, maar ook je
Gelukzaligheid en Vrijheid.”
